اهمیت باتری بر کسی پوشیده نیست؛ ولی باتری‌ها با محدودیت‌هایی مواجه هستند. هنوز کسی نتوانسته است نوعی باتری تولید کند که انبار بزرگی از انرژی، بادوام، عمر طولانی، کم‌حجم و سبک، بدون تخلیه خودبه‌خود، بدون کاهش تدریجی راندمان، در شرایط سرد و یا گرم به‌خوبی کار کند، با سرعت بتواند شارژ شود و جریان و اختلاف‌پتانسیل دلخواهی را ارائه کند و درعین‌حال ارزان‌قیمت هم باشد.

به نظر می‌رسد که انسان‌ها هرگز نتوانند باتری شیمیایی با ویژگی‌های فوق را تولید کنند؛ ولی مسلماً باتری‌هایی با ویژگی‌های مختلف را مطابق با شرایط مختلف انتخاب کرده و به کار خواهند گرفت.

در ارتباط با باتری‌ها کشور می‌تواند دو سیاست را در پیش بگیرد:

1-سیاست صبر و انتظار: به این معنی که منتظر بمانیم که برخی از انواع باتری‌ها به انتهای مسیر تکامل خود برسند؛ آنگاه برای تأمین نیازهای داخلی و یا صادراتی اقدام به تولید آن‌ها نماییم؛ لازمه این رویکرد آن است که بر روی روش‌های تولید ارزان‌تر کار شود؛

2-سیاست مبتکرانه:به این معنی که بر روی فناوری باتری‌ها کارکنیم و محصول نوظهوری را به بازار عرضه کنیم؛ لازمه چنین رویکردی، حمایت و تشویق شرکت‌های دانش‌بنیان برای ورود به عرصه رقابت‌های فناورانه است.

هر دو رویکرد، می‌تواند با موفقیت همراه شود به‌شرط آنکه با اقدامات صحیح و سنجیده‌ای همراه باشد.