با انجام اولین پرواز  توسط پرنده‌ای که نیروی پیشرانه خود را از موتور الکتریکی و باتری می‌گرفت، موضوع پرواز الکتریکی اهمیت پیدا کرد. اما به علت کندی سرعت پیشرفت فناوری‌های مرتبط با ذخیره‌سازی انرژی و تولید توان؛ عملیاتی نمودن یک پرنده الکتریکی تا حد زیادی دور از دسترس بوده و ازاین‌رو توجه فعالان صنعت به موتور‌های احتراق داخلی جلب شد. در سال‌های اخیر با وقوع پیشرفت‌هایی در تجهیزات ذخیره‌سازی انرژی و تولید توان ، پرواز الکتریکی دوباره اهمیت ویژه‌ای یافته است، به‌گونه‌ای که بسیاری از شرکت‌های بزرگ هوافضایی مانند ایرباس و بوئینگ نقشه راهی برای فعالیت در این حوزه تدوین نموده و در حال اجرای برنامه‌های گوناگونی جهت توسعه سیستم‌های پیشرانه الکتریکی و پرواز الکتریکی هستند. در مطالعه انجام‌شده بر روی 70 برنامه توسعه پرواز الکتریکی از سال 2006 تا 2030، چهار بخش زیر به‌عنوان بخش‌های موردتوجه شرکت‌ها مشخص شده است:هوانوردی عمومی و هواپیماهای عمومی، تاکسی شهری هوایی، هواپیماهای منطقه‌ای، هواپیماهای بزرگ تجاری.

قسمت عمده‌ای از این 70 برنامه در بخش اول قرار داشته و پس از آن موضوع تاکسی هوایی بیشترین تعداد برنامه‌‌ها را به خود اختصاص داده است. این موضوع بیانگر اهمیت بخش غیرنظامی و عمومی صنعت هوایی ازلحاظ اقتصادی و راهبردی برای شرکت‌های هوافضایی است. حدود نیمی از این برنامه‌ها توسط شرکت‌های مستقل و استارت‌آپ‌ها آغاز شده، 5% از آن‌ها توسط شرکت‌های بزرگ غیر هوافضایی پشتیبانی شده و تنها 20% از آن‌ها به‌وسیله شرکت‌های بزرگ OEMمانند بوئینگ،  Cessnaو Agusta Westlandاجرا شده است.

در بخش هوانوردی عمومی و هواپیماهای عمومی سیستم تولید توان پرنده‌های موجود با سیستم پیشرانه الکتریکی جایگزین شده و تغییرات لازم صورت پذیرفته است. برخی از این پرنده‌ها عبارت‌اند از: پرنده الکتریکی Cessna 172، پرنده Taurus Electroو پرنده آموزشی الکتریکی WATTsUPشرکت پی‌پیسترل[1].