گزارش الزامات تأسیس صنعت بازیافت کشتی در ایران

کشتی ها در پایان عمر تجاری (25 تا 40 سال)‏، به علت افزایش هزینه های عملیاتی و همچنین عدم تطابق با آخرین الزامات محیط زیستی و استانداردهای حاکم بر صنعت، وارد آخرین مرحله از چرخه عمر یعنی صنعت بازیافت میشوند. در کارخانه بازیافت کشتی،‏ قطعات سازه کشتی طی فرآیند اوراق از یکدیگر جدا شده و به عنوان مواد اولیه یا تجهیزات استفاده مجدد در صنعت کشتیرانی و سایر صنایع مرتبط مورد استفاده قرار میگیرد.

گروه دریایی مرکز همکاریهای تحول و پیشرفت از سال 1401 مطالعات جامعی را با موضوع تاسیس صنعت اوراق و بازیافت کشتی در ایران پیگیری نموده است که خروجی این اقدامات در گزارش الزامات تاسیس صنعت بازیافت کشتی در ایران منعکس شده است.

این مطالعه وضعیت موجود کشور در صنعت بازیافت شناور را با عنایت به موضوعات داخلی نظیر اهمیت نوسازی ناوگان دریایی و تأمین کسری آهن قراضه تجزیه و تحلیل نموده و با شناسایی اهمیت مسائل محیط زیستی و لزوم تطابق با الزامات سازمان بین المللی دریانوردی (آیمو) نظیر کنوانسیون هنگ کنگ،‏ برخی الزامات و توصیه های راهبردی را در راستای تأسیس صنعت بازیافت کشتی مورد توجه قرار داده است.

با توجه به یافته های پژوهشی، محدودیت های فنی و مالی نظیر استقرار صنعت بازیافت سبز‏، کسب سهم از بازار بین المللی و رقابت با کشورهای جنوب آسیا را دور از انتظار خواهد نمود و در مقابل آن در صورت ایجاد قطب منطق های صنعت بازیافت شناور این امکان وجود دارد تا بخشی از بازار بازیافت شناورهای کوچک و متوسط و سکوهای نفت و گاز منطقه خلیجفارس به صنایع دریایی کشور منتقل و تحقق درآمدزایی ارزی را در پی داشته باشد. در صورت تاسیس این صنعت به منظور تامین نیاز داخلی‏، سالانه 400 هزار تن ناخالص شناور( معادل 130 هزار تن فولاد) به ارزش 50 میلیون دلار در کشور بازیافت میشود که در ازای آن بالغ بر هزار شغل مستقیم و 10 هزار شغل غیرمستقیم به صنایع دریایی افزوده خواهد شد.‏‏‏